روضه شد مُجمل و کوتاه نشست و برخاست           رفت در قصر به اکراه نشست و برخاست

وقتِ برگشت، سرش زیرِ عبا پنهان بود           باز با یک غم جانکاه نشست و برخاست

یاد آن لحـظـه که مادر به زمین افـتاد و           پـسری دیـد که با آه نشـست و برخاست

تا رسـد بر درِ خـانه ز جـفـاکاریِ زهـر           بارها در وسط راه، نشـست و برخاست

وسط حجـرۀ خود گاه به خود می‌پـیچـید           و به شوق پسرش گاه نشست و برخاست

مثلِ خورشید، روان جانب مغرب می‌شُد           آنکه پیش قدمش ماه، نشست و برخاست

غبطه بر شأن اباصلت، مسیحا می‌خورد           داشت چون با ولی الله، نشست و برخاست

کس ندیده ست سرِ خـوان کسی سائل را           که سرِ سفرۀ این شاه نشست و برخاست